Toen ik tegen mijn oma zei dat ik een fournituren webshop ging beginnen zei ze:
“Ge moet wel heel veel knupkes (knopen) verkopen om er van leven.”
Fotograaf: Adrie de Keizer
Letterlijk gezien had mijn oma gelijk, maar knopen heb je ook nodig. Net als dat je als je iets van wol wilt maken je een leidraad nodig hebt en voor veel mensen is dit patroon. Maar ook dan knupke is door iemand ontworpen, daar sta je eigenlijk nooit bij stil. Sinds dat ik de term garenontwerper tegenkwam ben ik ook heel ander naar een bol wol gaan kijken. De kleur, samenstelling, naam, twijnen en grondstoffen die mix wordt ook door iemand bedacht om dat mooie bolletje te maken.
Ik was gestopt met ontwerpen en kunst
In 2015 ben in gestopt met de fotograferen na het overlijden van mijn dochter, dat is ook de laatste documentaire serie die ik heb gemaakt en dus ook niet meer heb af gemaakt. In 2008 ben afgestudeerd multimedia vormgever met specialisme video en (product) fotografie. In 2012 als documentair fotograaf aan de kunstacademie. De eerste 2jaar der op volgend ben ik heel actief geweest in de kunst me tentoonstellingen en het opzetten van nieuwe series. Van 2007 tot 2011 heb ik als journalist gewerkt in de alternatieve muziek en lifestyle door middel van een gothic e-zine. Vanuit mijn hobby kostuums ben ik steeds meer kleding gaan ontwerpen vooral gericht op steampunk en buikdansen. Zoals ik zei in 2015 ben ik gestopt met fotograferen en langzaam ook met ontwerpen. In 2014 ben ik langzaam gaan leren haken maar deed ik vooral sporadisch omdat ik vond dat ik het moest kunnen als ik een fournituren winkel begin. In begin 2018 begon het toch te kriebelen en ik vond dat Osje de mascotte van de stad Oss ook als haakpatroon moest komen. Zo begon het een discussie over een kleur en mensen die ineens achter je staan. Zelf heb ik door de tijd zoveel kansen laten gaan en het is voor mij ook moeilijk om hulp te accepteren. Door de tijd heb ik geleerd dat je het soms ook moet omarmen zeker als je het zelf moeite hebt om weer wat op te pakken voor wat voor rede dan ook.
2018 is voor mij een zoektocht naar wat ik wil en waar ik sta als ontwerper. Haakland was nieuw voor me en in de dubbelrol van retailer en ontwerpen zie ik soms dingen waarvan ik denk waarom moet dat onderling. Uiteraard wil ieder zijn plekje in deze hard groeiende markt. De een op eigen kracht en de ander aangesloten bij een merk, winkel of uitgeverij. Zo ook zie je ook ontwerpers die het als (semi) hobby doen en andere die er echt een beroep van gemaakt hebben of zelfs een eigen uitgeverij of merk omheen hebben gebouwd.
Maar wat is nu mijn plek?
Voor mijzelf heb ik al wat keuzes gemaakt, hoe het precies vorm zal krijgen en of ik het bij moet schaven, tja tijd zal het leren. Ik kan uren portfolio’s van mensen bekijken en voorzien van feedback, tentoonstellingen maken. Mensen advies geven over ontwerpprocessen en noem alle theorieën maar op rond ontwerpen. Maar ik, ik ben als het om mijn eigen ontwerpen gaat, dat onzeker meisje die misschien toch weer die deadlines nodig heeft een stok achter de deur. Maar eerst moet ik zorgen dat mijn gezondheid weer een weg vind om weer lekker vol aan de bak te gaan, dit kan maar op een manier accepteren dat ik nu nog wat beperkt ben.
Het belangrijkste is dat als je gaat ontwerpen dat je een team om je heen hebt die jij vertrouwd en waarbij je geloofd in elkaar dan kan je de mooiste dingen maken.
Mij rest nu, mezelf een trap onder mijn kont geven (zoals ze dat hier zeggen in de regio). Onzekerheid aan de kant gooien en gaan voor waar ik in geloof. Want ik denk dat ik met mijn visie en achtergrond nieuwe inzichten en uitdagingen kan brengen in haakland.
Handwerkse
Helene (Handwerk Mama).
